صمیمیت يا الفت، پیوند نزدیک و احساس تعلق بین دو نفر و تمایل آن ها برای درمیان گذاشتن خصوصی ترین و عمیق ترین افکار و احساسات شخصی است.
صميميت جنبه ی عاطفی و هیجانی عشق است.
1)تمایل به افزایش رفاه شخص مورد علاقه
2)احساس خوشحالی و رضایت از بودن با فرد مورد علاقه
3)احترام و توجه متقابل
4)توانایی حساب کردن روی کمک دیگری هنگام نیاز
5)وجود درک متقابل
6)راحتی برای درمیان گذاشتن مسائل شخصی
7)دریافت حمایت احساسی در رابطه
8)بذل حمایت احساسی و هیجانی
9)ارتباط صمیمانه ی متقابل
10)ارج نهادن به یکدیگر
اشتیاق، داشتن میل و رغبت به طرف مقابل است.
اشتیاق یا همان شور، جنبه ی انگیزشی عشق است.
فرد می پذیرد که شخص دیگری را به شدت دوست دارد(پذیرش) و خودش را ملزم می داند که در پستی ها و بلندی های زندگی، رابطه اش را با آن شخص حفظ کند(تعهد).
این ویژگی شامل تصمیم های خودآگاهانه و غیرخودآگاهانه ای می شود که فرد برای دوست داشتن دیگری می گیرد و خود را متعهد به حفظ آن می کند.
این حالت جنبه ی شناختی دارد و دربردارنده ی تصمیم کوتاه مدت و بلندمدت برای دوست داشتن و مراقبت از معشوق است.
این جنبه ی تصمیم گیری برای تعهد داشتن، حفظ و نگهداری از معشوق و رابطه ی طولانی مدت با اوست و شامل تصمیم گیری در این باره است که فقط با یک نفر باشد و شریک دیگری برای خود انتخاب نکند و این ارتباط را مهم تر از ارتباط با هر فرد دیگری تلقی کند.
تحقیقات روان شناسان نشان می دهد که از درآمیختگی سه عنصر عشق، هشت نوع سبک عشق ورزی به وجود می آید.
در این حالت هیچ کدام از عناصر عشق وجود ندارند.چنین رابطه ای در زندگی روزمره با مردم عادی قابل مشاهده است.
رابطه ای است که فقط عنصر صمیمیت در آن حضور دارد و از دو جزء دیگر در آن خبری نیست.این احساس را اغلب در روابطتان با دوستان صمیمی تجربه می کنید.
در این نوع عشق، شور و هیجان عاری از صمیمیت و تعهد، بر مناسبات و روابط فردی حاکم است.در این حالت از فردی که دوستش دارید سمبل عشقی ساخته می شود اما وقتی به او می رسید این احساس و جذبه فروکش کرده و گاهی جای خود را به تنفر می دهد!
در این عشق فقط تعهد وجود دارد! این رابطه اغلب در میان همسرانی دیده می شود که مدتی طولانی از ازدواج آن ها می گذرد و وجود ملاحظاتی مانند وجود فرزندان یا ترس از بی کسی و بی پناهی، علت اصلی تداوم رابطه است.
این نوع عشق، ترکیبی از صمیمیت و شور و شوق عاری از تعهد است و اغلب در بین همسرانی به وجود می آید که در ابتدای راه قرار دارند و میزان شور و صمیمیت در میان آن ها بالا است.
اما آن ها به اندازه ی کافی زندگی مشترک را تجربه نکرده اند تا احساس تعهدی قوی داشته باشند.
این عشق ترکیبی از صمیمیت و تعهد خالی از شور و هیجان است.
چنین عشقی بين همسرانی دیده می شود که به مدت طولانی با هم زندگی می کنند و از هم رضایت دارند، اما جاذبه میان آن ها از بین رفته است.
در این سبک عشق ورزی میزان شور و هیجان و تعهد بالاست اما میزان صمیمیت ضعیف است.
افراد در این عشق در نگاه اول و بدون داشتن شناخت نسبت به هم عاشق می شوند و خیلی زود بدون اینکه همدیگر را بشناسند به داشتن رابطه ای فاقد صمیمیت متعهد می شوند.
این نوع عشق، ترکیبی از سه حالت صمیمیت، اشتیاق و تعهد است.
در این حالت فرد، همسر خود را به عنوان یک انسان دوست دارد و به او احترام می گذارد، به او متعهد است و از طریق برقراری ارتباط درست با او احساس نزدیکی می کند.
رفتاری دوستانه توام با رفاقت، محبت و مراقبت دارد.
روابط زناشویی همراه با تعهد، به وفاداری و لذت بردن بدون احساس گناه منجر می شود.
از دیدگاه روانشناسان رسیدن به این مرحله، آسان تر از نگهداری آن است!